وقتی پدر از راهزنها حرف می زد
بابک مثال گربه را در برف می زد
وقتی که دنیا را سراسر آب می برد
سیمای ما را داشت کم کم خواب می برد
شبها صدای دزد مالم برد پر بود
سیما ز دست خنده هایش روده بر بود
بیچاره بابک رفت و گم شد در هیاهو
می گفت من چت می کنم در سایت یاهو
دزدی ؛ شبیخون ؛ کاروانها خفته در خون
هر نوسفر از بهر خفتن گشته مجنون
زنهای رهزن ها جدائی ساز و طناز
هر گوشه مشغول می و آواز و پرواز
همواره می خواندند مقصد حال ؟! اینجاست
غافل که گویا دختر دجال اینجاست
با یک نظر افسونگری می کرد و می برد
دار و ندارش را همان غدار می خورد
از کاروان تا صبحدم صد نوسفر رفت
در زیر خاک افتاد و خونش هم هدر رفت
حالا دگر یک کاروان بیمار مانده
صد کشته در راه سگان هار مانده
آری خیال رهزنان هم ترس دارد
اینها که شد صدها پیام و درس دارد
یاران دگر تسلیم خواب و خور نباشیم
چون اسب سر در بازی و آخور نباشیم
وقتی پدر گفتا که رهزن دین ندارند
ساسان نگوید ربط بر آئین ندارد
چیزی به مقصد گر چه در اینجا نمانده
راهی برای کافشین گویا نمانده
توئی که منتظر روز فتح ایرانی
و من که منتظر روزگار پایانی
و خون تو که سر بوف کور خواهد ریخت
و خون من که برای ظهور خواهد ریخت
توئی که خام نداهای خام تر ز خودی
توئی که عاشق والائی خدا نشدی
و من که گریه برای حسین جان من است
شهید راه خدا گشتن آرمان من است
توئی که نام وطن می بری برای خودت
شبیه او نشدی تا کنی فدای خودت
توئی که خاطره های وطن برایت نیست
توئی که ژاله و اروند و فکه جایت نیست
منی که از تب داغ هویزه می آیم
ز روضه عطش و خون و نیزه می آیم
تو از شلمچه و از خاک و خل چه می دانی
به من بگو که ز نیزار و پل چه می دانی
تو در طلای طلائیه خاک می بینی
شهید راه خدا را هلاک می بینی
اگر چه من گنهم کمتر از تو اینجا نیست
ولی مگر وطنت را کویر و دریا نیست
تو دشمن عرب شادگان و اهوازی
عرب به حکم تو پست است پس توئی نازی
نوای هوی و متال است و پاپ و راک تورا
چه باک از وطن و حفظ آب و خاک تورا
کمی صدای سکوت شبانه را بشنو
کمی صدای نی عارفانه را بشنو
کمی فقط به خودت فکر کن کجا بودی
کجائی و به کجا می روی که فرسودی
به باکری که فقط ایستاده می خوابید
که نه روی شکمش توی جاده می خوابید
نخواستم که نصیحت کنم خودم محتاج
فقط بدان که زدی بر وطن تو چوب حراج
به برگ گل نگری دفتر است و سابقه ای
تفاوت من خل با توئی که نابغه ای
کشیده ام به سراپای کافشین آتش
فراق می کشدم آیه ای بخوان آرش
بازیچه زبان شد ،عرفان و دانش و دین
اسرار عارفان شد آواز های نسرین
رازی که بود پنهان در نزد عشق بازان
با طبل و ساز می گفت استاد طبل سازان
علم بدون تهذیب ام المصائب ماست
از زاهدان ناپاک هر گوشه جنگ و دعواست
وقتی طبیب می گفت سیگار مرگ خاموش
می رفت و دود می کرد در کنج لانه ی موش
می گفت شیخ جنت در نزد ما حقیر است
یک روز دیده می شد در مرز باغ گیر است
در گردنه به تک چرخ از مرگ یار می گفت
گویا که بی خبر بود مانند یار می خفت
در معده حقیری حوضی گلاب ریزند
باید به دستشویی با صد عذاب ریزند
در کاسه پر از گل دریا نگشت داخل
باید که کرد کاسه مخلوط خاک ساحل
یادت تمام قافیه ها را به باد داد
دار وندار قافیه آرا به باد داد
زیبایی نسیم دل انگیز کوی دوست
باران نزد ولی دل ما را به باد داد
با قاصدی که مژده وصلش به ما رساند
خود کیمیای خاک شفا را به باد داد
آن نازنین که صد پر از اعجاز غنچه داشت
با دست خود کتاب دعا را به باد داد
عالم نصیب باد شد آنشب که یار ما
موی سیاه مشک فزا را به باد داد
تردید دارم مرده ام یا زنده ام من / / گویا که دورم خسته ام بازنده ام من
سوهان روح من شده دنیا پرستی / / دور از تبسم بی خیال خنده ام من
عمری تلف شد در خیال خودنمایی / / از خود همیشه دائما شرمنده ام من
در سی نمای چهره مرداب مردیم/ / تو خسته ای گم گشته او پر کنده ام من
در جام چشمانم بریز ای جان چشمم / / نوشیدنت را طالبم تا بنده ام من
ای کاش چون خون در رگم می ریخت جامت / / خورشید می نوشم دگر تابنده ام من