برخیر تا رنگ خدا از خان بگیریم
وقت است ناموس از کف دونان بگیریم  

ما مردم آزاده و آزادمردیم
پس ادعا از دشمن قرآن بگیریم  

سبز و ریاکار ریاست خواه تا کی
پس از دغل بازان دون کوران بگیریم  

سبزیم و سرباز ستم سوز ولائیم
سر بر سر دار از ولی فرمان بگیریم  

بر حق ولی سید علی سرمایه ماست
سبزی که پنهان بود تا ما جان بگیریم  

در جنبش سبز علی عالم شو ای دوست
تا راه بر صد فتنه و طوفان بگیریم 

به شه گفتم سیاست چیست دانی

بگفتا ، ( قدر دانی نوجوانی )

سیاست داشتن یعنی که امروز

همان فرداست در دیبای دیروز

سیاست چیست او را نیز دیدن

هوای عاشقی را برگزیدن

سیاست چیست یعنی تیز هوشی

که در دستت نگه داری تو گوشی

سیاست چیست از کام دو روزه

گذشتن با نماز و کار و روزه

سیاست چیست یعنی رند بودن

دمی در روم یک دم هند بودن

سیاست چیست یعنی با زرنگی

بهشتی میخری با مین جنگی

سیاست چیست یعنی با ذکاوت

کنی راحت دلت از هر عداوت

سیاست چیست یعنی شاه بودن

ولــــــی در ( بـنـده الله بـــــودن )

سیاست چیست یعنی با وکالت

بیفتی باز دنبال عدالت

سیاست نیست این مردم فریبی

و آخر سر تماما بی نصیبی

سیاست چیست فرزندی خدائی

برای روزهــای بــی دوائــی

سیاست نیست با هر خودنمائی

شــوی آماج دشنام هوائی

سیاست نیست بر کرسی نشستن

برایش جام فردا را شکستن

سیاست را علی آموزگار است

نگو دین راست با مردم چه کار است

بخواهی یا نخواهی در میانی

مگر روزی که خود در آن جهانی

سیاست نامه ها تا فجر موعود
فقط باشد رهی بن بست و مسدود

بیا مهدی جهانی کن صدایت
بیا ما را ببر تا بی نهایت

بیا آزاد کن اندیشه ها را
سیاسی کن تمام پیشه ها را

بیا و راز عالـم برمـــلا کن
بگوید کافشین آمین دعا کن

صندوق  نظر و یادداشت

می برند حاجیان برای خدا چارپایی به رسم قربانی

یاد آن ساعتی که ابراهیم ز پسر میگذشت عرفانی

تو ز احساس  یک پدر ای دوست در چنین لحظه ای چه میدانی

عشق آنجا چقدر جدّی بود و خدا بود و یار و مهمانی

 و منا هم نفس نفس میزد و صفا کرده  بود طوفانی

ای تمام وجود ابراهیم تو تو هستی  فقط تو جانانی

گوئیا هر چه بر رگش میزد خنجرش کند بود میدانی

سنگها میشکست با خنجر کآمدش آن ندای رحمانی

گوسفندی گرفت و قربان کرد جای شیرین پسر به آسانی

شاید آنجا چنین به او فرمود کردگار کرشمه پنهانی

صبر کن عاشقانه ابراهیم تا ز نسلت بیاید آن فانی

هر چه دارد به عشق خواهد داد عشق و پروانگی و عریانی

و تمام پیمبران رفتند به تماشای آن سرافشانی

سعیشان عاشقانه برپا شد چه منایی و عید قربانی 

وقتی که دنیا این قدر افسرده باشد

شیداترین یارم کنارم مرده باشد

وقتی که هر گلدان که می بینم گلش نیست

یا داخلش یک غنچه پژمرده باشد

وقتی که از هر باد می پرسم بگوید

باید یکی دیگر دلت را برده باشد

وقتی روانکاو و پزشک و شیخ و عامی

هذیان بگوید کاملا افسرده باشد

کافیست شهری این طرفها بوده باشی

تا کافشین شعر از بهار آورده باشد

تا باز تسکین یابد این زخم تبرها

بر سینه ام مهر ولایت خورده باشد

            سال 82 بود و من دانشجوی سال سوم ادبیات پیام نور تبریز  ، دانشجوئی که احساس می کرد حرفهای گفتی زیاد داره اما کسی نمی شنوه و یواش یواش داره همه زیبائی های دلشو می پوسونه  وقتی یه رز هفت رنگ زیبا دیده باشید یه همچی حالی دارید می خواین به همه نشونش بدید ...

چند بار چند تیکه کاغذ نوشتم و انداختم توی صندوق نشریه بسیج دانشجوئی( نشریه فردا ) ولی انگار نه انگار مث اینکه کسی نمی دیدشون تا اینکه با شـــهید سید جعفر موسوی آشنا شدم اون روزا سید ما رئیس بسیج دانشجوئی بود و اختیار دار نشریه منم  اونجا یه فکری به سرم زد : باهاش رفیق شیم و از رانت انتشاراتیش استفاده کنیم ؛ همین بود که در درددلو باز کردمو بعد اینکه کلی خودمو تحویل گرفتم و گفتم سید جان ما حیفیم و از این حرفا که جامعه علمی از ما محروم نمونه و کلی قلمبه دیگه  فکر کنم سید هم مثل آدمای ندید بدید و بی سواد داشت گوش می کرد و ما رو تأئید می کرد آخر سر هم بهم قول داد که حرفامو براش بفرستم و چاپ کنه  تا این که این غزلو براش فرستادم ( که انصافا هم غزل بدی نشده ) :

مخلوق تو شد تا که به دل جا بکند عشق 

این گونه مهیّای تو دلها بکند عشق 

در سجده دل ار بهره تماشای تو برخاست  

بر ساحل دل حمله چو دریا بکند عشق 

دنیا و قیامت چو دو پروانه عشقند  

پروا نکند قتل دو دنیا بکند عشق  

پروا نکند اهل بنادر بشود غرق 

از قتل کسی کی شده پروا بکند عشق

روی تو بود نیک و خصال تو بود خوب 

در هجر تو دل را پر خونابه کند عشق 

صبر و غم عشق تو به یک سینه نشد جمع 

در برگ شرف نقد شکیبا بکند عشق 

شعرم چاپ شد و همه صفحه آخرو مال خودش کرد یه صفحه وسط هم  بچه های نشریه کلی تحویلمون گرفتند و مخصوصا از همه با حال تر اینکه نوشته بودند سید ما شونصد بار نامه مو از بالا به پائین و از پائین به بالا خونده و کلاس گذاشته و افه اومده و من هم  الان بعد از سالها هنوز وقتی اون قسمتو می بینم شونصد بار می خونمش این که یکی از دختر خانومای نشریه گویا نوشته بودند که نشریه ما هر روز دارد کریم تر می شود و موهای ما سفید تر  خلاصه این که کلی چالمون کردند زمین  

چند ماه بعد ................. 

رجب و شهریور   1382 هجری شمسی

من پشت در دانشگاه چشمم به یک کاغذ افتاد ( شهید سید جعفر موسوی ) 

و دستم شل شد... کتابامو برداشتم رفتم تو سید رفته بود روی میز دفتر نشریه یه نسخه از نشریه آذرپیام بود و صفحه آخر نشریه مقاله سید ما : ( گفتم مقاله ؟! یه غزل سپید ؟! )

:

اشک اگر می تواند جاری نشود

...

زمان اگر مرد است تا مرز صبح پیش برود و مرا هم با خود ببرد !!!!!!!!!!!!!! 

ای مرغ چمن عشق ز پروانه بیاموز 

کان سوخته را جان شد و آواز نیامد

    صندوق  نظر و یادداشت